نماینده مردم اهواز در مجلس شورای اسلامی گفت: مشکلات مردم خوزستان امروز از زمان جنگ بیشتر است که تهدیدات زیست محیطی، اختلافات فرقه ای، بیکاری، حجم بالای سلاح،‌ گرد و غبار و آلودگی از جمله این مشکلات است.

همایون یوسفی در نطق میان دستور خود در جلسه علنی امروز (یکشنبه) مجلس شورای اسلامی اظهار کرد: امروز کشورمان به برکت جان فشانی شهدا و هدایت های رهبری و اتحاد و وحدت ملت شریف، در ثبات و اقتدار کامل است و قطعا دولتمردان باید قدر این مردم را بدانند و تمام تلاش خود را در خدمت رسانی به این مردم شریف انجام دهند.

وی افزود: استان خوزستان در طول تاریخ اهمیت و جایگاه بسیار مهمی برای کشور و منطقه غرب آسیا داشته و مرزداران غیور این استان در طول تاریخ اجازه کم شدن حتی یک وجب از خاک کشور را نداده‌اند و هیچ موقع این منطقه منشاء بحران برای کشور در طول تاریخ نبوده است و خوزستان به عنوان یکی از خاستگاه های تمدن ایران و دروازه ورود اسلام به کشور بوده است.

یوسفی تصریح کرد: استان خوزستان دارای ۸۰ درصد تولید نفت و گاز کشور و یک سوم آب های سرزمین و ۴۰ درصد صنایع و ۲۰ درصد تولید ناخالص ملی و قطب تولیدات انرژی و کشاورزی است که همه بر اهمیت این منطقه می افزاید و نمونه این منطقه در جهان کم و انگشت شمار است، اما امروز تمرکز دشمنان به خوزستان است و به خوبی دریافته اند که توسعه خوزستان باعث توسعه کشور است و عدم توسعه آن باعث عقب ماندگی کشور خواهد شد.

یوسفی در ادامه با انتقاد از غفلت مسئولین از استان خوزستان گفت: در مدل های توسعه در دنیا اغلب سرمایه گذاری های مهم در مناطق استراتژیک کشورها انجام می شود و توسعه این مناطق باعث توسعه همه جانبه و تسری آن به سایر مناطق خواهد شد. به همین دلیل سرمایه‌گذاری در مناطقی مثل خوزستان منفعتی همه جانبه دارد، اما متاسفانه پس از گذشت 28 سال از پایان جنگ تحمیلی، مردم خوزستان به واسطه نابودی زیرساخت های خود درگیر مشکلات عدیده ای هستند و در شرایط نه جنگ و نه صلح قرار گرفته اند.

وی با اشاره به بحث انتقال آب از خوزستان تاکید کرد: در طول تاریخ اگر تمدنی در جلگه خوزستان شکل گرفته به واسطه رودخانه های پر آب آن بوده است اما امروز شاهد به خطر افتادن حیات با در جریان افتادن پروژه های انتقال آب هستیم که نگاه سیاسی و عدم همه جانبه نگری در آن وجود دارد. در حالی که طبق برآوردهای دقیق نیاز آبی مناطق مقصد تا سال 1410 تامین شد و در این طرح ها نیازهای آبی مناطق مقصد حداکثر و نیازهای آبی مبدا حداقل محاسبه شد و به جای اینکه مشکلات مناطق مقصد را از طریق مدیریت منابع آب و اصلاح الگوی مصرف حل کند مشکلات مناطق مبدا را چند برابر می کند.