چه می شود اگر فوتبال ایران بودجه های میلیاردی خود را بدون آینده نگری صرف خرید بازیکن و مربی کند؟


1. عکس های مصطفی دنیزلی در حال ورودش به تهران در فرودگاه امام خمینی پر از انرژی است. هواداران پرسپولیس احتمالا با دیدن این عکس ها و خنده های دنیزلی در کنار همسرش که انگار با رضایت کامل بار سفر به ایران را بسته اند، بتوانند چشم های خود را به اتفاقات تلخ نیم فصلی که در پرسپولیس گذشت، ببندند.
 ورود دنیزلی به فوتبال ایران البته به غیر از پرسپولیسی ها، فضای رخوت زده فوتبال ایران را نیز تحت الشعاع قرار می دهد و به خودی خود باعث خوشحالی است. اما این خوشحالی چند روز مهمان ماست و تا کجا، رد پای انرژی حضور دنیزلی در جامعه فوتبال باقی خواهد ماند؟
 2. کمتر از یک ماه قبل سهمیه ایران در لیگ قهرمانان آسیا به دو و نیم سهمیه کاهش پیدا کرد. پس از این تصمیم بسیاری از مربیان و بازیکنان در اظهار نظرهای خود برای اینکه لج شان را نسبت به این اتفاق و اوضاع و احوال فوتبال ایران نشان دهند، به طعنه گفتند که «همین دو سهمیه هم از سر ایران زیاد است!» احتمالا همه از دلایل کاهش سهمیه های ایران باخبرند و البته خوب می دانند که با تداوم روند فعلی احتمالا همین دو سهمیه نیز در سال های آینده شاید با کاهش دوباره مواجه شود. حالا قبل از سال 2013 که زمان مجدد تصمیم گیری کنفدراسیون فوتبال آسیا برای سهمیه های جدید کشورهای عضو است، می بایست باشگاههای ایرانی راه بسیار سختی را پشت سر گذارند.
 سر و سامان دادن به شیوه های بازاریابی و درآمدزایی که اساسا با فوتبال ایران بیگانه است، تلاش برای ساخت و ساز زمین های تمرین و ورزشگاه اختصاصی، ساختارسازی و چندین و چند کار روی زمین مانده که ایده و خلاقیت مدیران و البته بودجه های میلیاردی را طلب می کند.
 3. آمدن مصطفی دنیزلی به ایران رقمی حدود 3 میلیون دلار هزینه بر داشته است که حدود چهار میلیارد تومان می شود. اگر این عدد در 18 ماه قرارداد دنیزلی با پرسپولیس تقسیم شود، ماهیانه حدود 170 هزار دلار آب می خورد که حدود 230 میلیون تومان و یا 130 هزار یورو خواهد شد.
 حالا کافی است به ماجرای قرارداد دیوید بکهام با باشگاه پاری سن ژرمن فرانسه اشاره کنیم که یکی دو روزی است فوتبال این کشور را به خود مشغول کرده و انتقاداتی را به خاطر رقم قراردادش سبب شده است. بکهام ماهی حدود 800 هزار یورو از پاری سن ژرمن دریافت خواهد کرد که قرارداد پر سر و صدایی است و با توجه به بحران های مالی اخیر در فرانسه، حتی صدای هواداران این تیم را نیز در آورده است.
 بکهام البته ستاره بزرگی است که حضورش در باشگاه متوسطی مثل پاری سن ژرمن منافع مالی سرشاری از طریق فروش پیراهن و افزایش تماشاگران و البته تبلیغات پیرامونی نصیب آنها خواهد کرد.
4. در اینکه آمدن مصطفی دنیزلی از ابعاد فنی و البته نزدیکی دوباره تماشاگران پرسپولیس به این تیم راهگشا خواهد بود، شکی نیست اما تصور بکنید که حتی در صورت موفقیت سرخپوشان با افندی، چه آینده ای انتظار پرسپولیس را می کشد؟ آیا می توان به داشتن سهمیه ثابت در لیگ قهرمانان آسیا امیدوار بود؟ آیا پرسپولیس می تواند با تدارک کامل و جذب بازیکنان با کیفیت در لیگ قهرمانان آسیا حاضر شود؟
آیا امکانات جانبی برای کار کردن دنیزلی در تهران مهیا است؟ آیا مشکلات مالی در گیر و دار کار با پرسپولیس دوباره به سراغ سرخپوشان نخواهد آمد؟ و آیا بهتر نیست بودجه گزاف پروژه استخدام دنیزلی که حتی از ارقام پرداخت شده به مربیان در لیگ پر درآمد و باشکوهی مثل لیگ ترکیه بالاتر است، در پروژ های مهم تری در پرسپولیس سرمایه گذاری شود؟
آیا تماشاگران پرسپولیس دوست دارند زمانی تجربه لذت بخش رفتن به ورزشگاه اختصاصی تیمشان را تجربه کنند و یا یکی دو قهرمانی در لیگ برتر ایران که شاید حتی به حضور در آسیا هم ختم نشود، آنها را راضی خواهد کرد؟ آیا اگر فوتبال ایران بودجه های میلیاردی خود را بدون آینده نگری صرف خرید بازیکن و مربی کند، عایدی بیشتری نصیبش خواهد شد و یا اینکه یک بار برای همیشه به پشت سرش نگاه بیاندازد و از این همه پول های خرج شده مدیران دولتی و ناکارآمد که برای نگه داشتن بیشتر دوران مدیریت خود مجبور به پوشش عیوب و ایرادات با آوردن مربیان بزرگ هستند، درس بگیرد؟ براستی آیا برای آمدن دنیزلی باید جشن بگیریم؟