به بهانه ی تخریب فرهنگ سرای هنرمند بی بدیل موسیقی محلی کشور در اهواز؛
آقای استاندار! حریم رودخانه کارون کجاست؟
ح. پورعبداله
اهمیت فرهنگ سرا بر هیچ کس پوشیده نیست؛ حتا آنانی که به
فرهنگ ایرانی – اسلامی اعتقادی ندارند و پرستیژ و جلوه گری خود را در پیروی
از فرهنگ غربی جستجو می کنند!
البته، ایجاد فرهنگ سرا و استفاده ی اندک از آن- آن هم به مناسبت های خاص- نه تنها نمی تواند جلوی هجوم فرهنگی دشمنان را- که با روش های مختلف به دل جامعه تزریق می شود- بگیرد که نوجوانان و جوانان ما را نیز در معرض تهدید بی فرهنگی قرار می دهد.
تهدیدی که خواهی نخواهی مناسبات اخلاقی ما را نیز مورد هدف قرار خواهد داد و زخم هایی پنهان بر پیکر فرهنگ ما خواهد گذاشت که در جامعه کم و بیش به طور عیان می بینیم؛ اما نمی خواهیم باور کنیم و همواره خود را خارج از تارهایی می بینم که روح و جسم ما را در بر گرفته یا در حال پوشش است!
فرهنگ سراهایی که برنامه ریزانی مجرب و خلاق داشته باشند.
فرهنگ سراهایی که فقط به مناسبت های مختلف به استقبال هنرمندان، شاعران و ادیبان نروند.
فرهنگ سراهایی که به طور مرنب برنامه های متنوع، جذاب و آموزنده در زمینه های مختلف- و با حفظ شوونات اسلامی- به مرحله ی اجرا درآورند تا از تعداد پاتوق بیکاران، علافان و مزاحمان خیابانی کاسته شود و فرهنگ سراها بتوانند به رسالت و وظایف شان که همانا شکوفایی نهال فرهنگی کشور است، جامه ی عمل بپوشانند.
در عوض، مسوولان ما نیز به جای نشستن و خوردن غم برنامه ریزی های فرهنگی دشمنان و برخاستن و سر دادن شعارهایی که تاثیری بر هجمه ی فرهنگی دشمنان ندارد و در عوض راه را برای به آغوش کشاندن جوانان و نوجوانان ما هموار می کند، بنشینند و برنامه ریزی کنند و با بالا زدن آستین همت و تلاش وارد میدان امور فرهنگی و هنری ونیز کار ایجاد فرهنگ سرا و به اجرا درآوردن برنامه هایی جذاب و آموزنده برای قشرهای مختلف به ویژه نوجوانان و جوانان شوند.
اما آیا مسوولان ما به وظایفی که در قبال مردم به ویژه نوجوانان و جوانان دارند، به نحو شایسته عمل کرده اند؟
در آبان ماه سال 85 که زنده یاد آ بهمن علاالدین" هنرمند بی بدیل موسیقی محلی ایران جام مرگ را سرکشید و به دیار باقی شتافت، مسوولان فرهنگی وقت تصمیم گرفتند به پاس بزرگ داشت این هنرمند بزرگ، نام اش را بر سر در فرهنگ سرایی که در اهواز ساخته می شود، بگذارند که مقدمات این کار نیز انجام شد و کلنگ فرهنگ سرای "علاالدین" با حضور تنی چند از مسوولان استان و خانواده ی مرحوم بر زمین زده شد و مبلغ یک میلیارد و دویست میلیون تومان نیز برای ساخت آن- که تا مرحله ی فونداسیون و پی ریزی رسیده بود- هزینه شد.
از زمان آغاز ساخت و ساز این فرهنگ سرا تاکنون بیش از 4 سال می گذرد.
در این مدت، مسوولان محترم نتوانستند برای ادامه ی ساخت این فرهنگ سرا اعتباری بگیرند. شاید هم ضرورتی برای تداوم ساخت این فرهنگ سرا برای اجرای برنامه های مختلف در مرکز شهر احساس نکردند که آن را به حال خود رها کردند یا این که مرکز کلان شهر اهواز را بی نیاز از ساخت فرهنگ سرا می دانستند!
شاید هم بعد از گذشت 4 سال که کلنگ ساخت فرهنگ سرا بر زمین زده شد و میلیون ها تومان هزینه های بیت المال در آن ریخته شد، مسوولان رده بالای اجرایی استان دریافتند که این مکان در حریم رودخانه قرار گرفته است و باید تخریب شود!
به راستی، چرا به جای تلاش برای وصل کردن امور به منظور فراهم کردن زمینه های عشق و دوستی و نزدیک کردن دل ها به همدگر، در راه فصل کردن گام بر می داریم؟!
آیا جناب استاندار در زمان بر زمین خوردن کلنگ این فرهنگ سرا، مدیریت اجرایی استان را بر عهده نداشت و نمی دانست که زمین این فرهنگ سرا در حریم رودخانه قرار دارد؟!
اگر نمی دانست و بر ندانستن خود اعتراف کند که حرفی نیست؛ اما اگر از وضعیت حریم رودخانه اطلاع و بر زمین زدن کلنگ این فرهنگ سرا آگاهی داشت، چه پاسخی می خواهد به مردم کلان شهر اهواز به ویژه هنرمندان و علاقه مندان به هنر در استان و نیز کشور بدهد؟! به ویژه این که مبلغ یک میلیارد و دویست میلیون تومان برای مراحل نخست ساخت این فرهنگ سرا هزینه شده بود.
ساخت و سازهای زیادی در حریم رودخانه وجود داشته و دارد که نیاز به ردیف کردن اسامی آن ها نیست و مسوولان خود بهتر از ما از وضعیت واقع شدن آن ها در حریم رودخانه آگاهی داشته و دارند. چرا هیچ دستگاهی در هنگام ساخت این اماکن نه اعتراضی کرد و نه دست به تخریب آن ها زد؟!
به راستی ساخت فرهنگ سرا در حریم رودخانه و جنب موزه ی هنرهای معاصر و فروشگاه رفاه برای مردم کلان شهر اهواز واجب تر است یا فضای سبز و ایجاد چمن؟ مگر نه این که در فضای سبز مکان هایی برای استراحت مردم می سازید؟ ساخت فرهنگ سرا هم برای استفاده ی مردم است؛ چه در محدوده ی حریم رودخانه باشد و چه در خارج از حریم. مردم می خواهند از خدمات فرهنگ سرا استفاده کنند؛ همان گونه که از فضای سبز بهره می برند...
به هر روی، حالا که کار از کار گذشته و فرهنگ سرایی که با نام "بهمن علاالدین" هنرمند بی بدیل موسیقی محلی کشور شناخته می شد، دیگر در جنب موزه ی هنرهای معاصر و در بلوار ساحلی وجود ندارد و با همت مسوولان حامی و پر پا قرص فضاهای چمنی و گل و بلبلی، تخریب شده، لازم است که عزیزان اجرایی استان که هر از چندگاهی بر ضرورت احیای موسیقی محلی تاکید می کنند، به حرمت زنده یاد " آ بهمن علاالدین" و احترام به خیل هنرمندان و علاقه مندان به فرهنگ و هنر، مکان دیگری برای ساخت فرهنگ سرا- که در ابتدای نوشتار ضرورت آن یادآور شد- اختصاص دهند هر چند که زنده یاد "علاالدین نیاز به فرهنگ سرا نداشته و ندارد؛ چرا که تا اید یاد و نام و صدای دلنشین اش در سرای دل ها جای دارد؛ اما بهتر آن است که از این پس برای انجام امور فرهنگی، تمامی جوانب را در نظر بگیرند که نه موجب هدر رفت بیت المال و انجام دوباره ی کار شوند و نه صدای اعتراض اهالی فرهنگ و هنر را بلند کنند؛ که البته فکر نکنم با بلند شدن صدای اهالی فرهنگ و هنر، کک کسی گزیده شود!
البته، ایجاد فرهنگ سرا و استفاده ی اندک از آن- آن هم به مناسبت های خاص- نه تنها نمی تواند جلوی هجوم فرهنگی دشمنان را- که با روش های مختلف به دل جامعه تزریق می شود- بگیرد که نوجوانان و جوانان ما را نیز در معرض تهدید بی فرهنگی قرار می دهد.
تهدیدی که خواهی نخواهی مناسبات اخلاقی ما را نیز مورد هدف قرار خواهد داد و زخم هایی پنهان بر پیکر فرهنگ ما خواهد گذاشت که در جامعه کم و بیش به طور عیان می بینیم؛ اما نمی خواهیم باور کنیم و همواره خود را خارج از تارهایی می بینم که روح و جسم ما را در بر گرفته یا در حال پوشش است!
عکس/ ایبنانیوز
کارشناسان فرهنگی معتقدند: یکی از راه های مقابله با تهدیدهای فرهنگی و هنری دشمنان، ایجاد فرهنگ سرا در مناطق مختلف شهری است.
فرهنگ سراهایی که برنامه ریزانی مجرب و خلاق داشته باشند.
فرهنگ سراهایی که فقط به مناسبت های مختلف به استقبال هنرمندان، شاعران و ادیبان نروند.
فرهنگ سراهایی که به طور مرنب برنامه های متنوع، جذاب و آموزنده در زمینه های مختلف- و با حفظ شوونات اسلامی- به مرحله ی اجرا درآورند تا از تعداد پاتوق بیکاران، علافان و مزاحمان خیابانی کاسته شود و فرهنگ سراها بتوانند به رسالت و وظایف شان که همانا شکوفایی نهال فرهنگی کشور است، جامه ی عمل بپوشانند.
در عوض، مسوولان ما نیز به جای نشستن و خوردن غم برنامه ریزی های فرهنگی دشمنان و برخاستن و سر دادن شعارهایی که تاثیری بر هجمه ی فرهنگی دشمنان ندارد و در عوض راه را برای به آغوش کشاندن جوانان و نوجوانان ما هموار می کند، بنشینند و برنامه ریزی کنند و با بالا زدن آستین همت و تلاش وارد میدان امور فرهنگی و هنری ونیز کار ایجاد فرهنگ سرا و به اجرا درآوردن برنامه هایی جذاب و آموزنده برای قشرهای مختلف به ویژه نوجوانان و جوانان شوند.
اما آیا مسوولان ما به وظایفی که در قبال مردم به ویژه نوجوانان و جوانان دارند، به نحو شایسته عمل کرده اند؟
در آبان ماه سال 85 که زنده یاد آ بهمن علاالدین" هنرمند بی بدیل موسیقی محلی ایران جام مرگ را سرکشید و به دیار باقی شتافت، مسوولان فرهنگی وقت تصمیم گرفتند به پاس بزرگ داشت این هنرمند بزرگ، نام اش را بر سر در فرهنگ سرایی که در اهواز ساخته می شود، بگذارند که مقدمات این کار نیز انجام شد و کلنگ فرهنگ سرای "علاالدین" با حضور تنی چند از مسوولان استان و خانواده ی مرحوم بر زمین زده شد و مبلغ یک میلیارد و دویست میلیون تومان نیز برای ساخت آن- که تا مرحله ی فونداسیون و پی ریزی رسیده بود- هزینه شد.
از زمان آغاز ساخت و ساز این فرهنگ سرا تاکنون بیش از 4 سال می گذرد.
در این مدت، مسوولان محترم نتوانستند برای ادامه ی ساخت این فرهنگ سرا اعتباری بگیرند. شاید هم ضرورتی برای تداوم ساخت این فرهنگ سرا برای اجرای برنامه های مختلف در مرکز شهر احساس نکردند که آن را به حال خود رها کردند یا این که مرکز کلان شهر اهواز را بی نیاز از ساخت فرهنگ سرا می دانستند!
شاید هم بعد از گذشت 4 سال که کلنگ ساخت فرهنگ سرا بر زمین زده شد و میلیون ها تومان هزینه های بیت المال در آن ریخته شد، مسوولان رده بالای اجرایی استان دریافتند که این مکان در حریم رودخانه قرار گرفته است و باید تخریب شود!
به راستی، چرا به جای تلاش برای وصل کردن امور به منظور فراهم کردن زمینه های عشق و دوستی و نزدیک کردن دل ها به همدگر، در راه فصل کردن گام بر می داریم؟!
آیا جناب استاندار در زمان بر زمین خوردن کلنگ این فرهنگ سرا، مدیریت اجرایی استان را بر عهده نداشت و نمی دانست که زمین این فرهنگ سرا در حریم رودخانه قرار دارد؟!
اگر نمی دانست و بر ندانستن خود اعتراف کند که حرفی نیست؛ اما اگر از وضعیت حریم رودخانه اطلاع و بر زمین زدن کلنگ این فرهنگ سرا آگاهی داشت، چه پاسخی می خواهد به مردم کلان شهر اهواز به ویژه هنرمندان و علاقه مندان به هنر در استان و نیز کشور بدهد؟! به ویژه این که مبلغ یک میلیارد و دویست میلیون تومان برای مراحل نخست ساخت این فرهنگ سرا هزینه شده بود.
ساخت و سازهای زیادی در حریم رودخانه وجود داشته و دارد که نیاز به ردیف کردن اسامی آن ها نیست و مسوولان خود بهتر از ما از وضعیت واقع شدن آن ها در حریم رودخانه آگاهی داشته و دارند. چرا هیچ دستگاهی در هنگام ساخت این اماکن نه اعتراضی کرد و نه دست به تخریب آن ها زد؟!
به راستی ساخت فرهنگ سرا در حریم رودخانه و جنب موزه ی هنرهای معاصر و فروشگاه رفاه برای مردم کلان شهر اهواز واجب تر است یا فضای سبز و ایجاد چمن؟ مگر نه این که در فضای سبز مکان هایی برای استراحت مردم می سازید؟ ساخت فرهنگ سرا هم برای استفاده ی مردم است؛ چه در محدوده ی حریم رودخانه باشد و چه در خارج از حریم. مردم می خواهند از خدمات فرهنگ سرا استفاده کنند؛ همان گونه که از فضای سبز بهره می برند...
به هر روی، حالا که کار از کار گذشته و فرهنگ سرایی که با نام "بهمن علاالدین" هنرمند بی بدیل موسیقی محلی کشور شناخته می شد، دیگر در جنب موزه ی هنرهای معاصر و در بلوار ساحلی وجود ندارد و با همت مسوولان حامی و پر پا قرص فضاهای چمنی و گل و بلبلی، تخریب شده، لازم است که عزیزان اجرایی استان که هر از چندگاهی بر ضرورت احیای موسیقی محلی تاکید می کنند، به حرمت زنده یاد " آ بهمن علاالدین" و احترام به خیل هنرمندان و علاقه مندان به فرهنگ و هنر، مکان دیگری برای ساخت فرهنگ سرا- که در ابتدای نوشتار ضرورت آن یادآور شد- اختصاص دهند هر چند که زنده یاد "علاالدین نیاز به فرهنگ سرا نداشته و ندارد؛ چرا که تا اید یاد و نام و صدای دلنشین اش در سرای دل ها جای دارد؛ اما بهتر آن است که از این پس برای انجام امور فرهنگی، تمامی جوانب را در نظر بگیرند که نه موجب هدر رفت بیت المال و انجام دوباره ی کار شوند و نه صدای اعتراض اهالی فرهنگ و هنر را بلند کنند؛ که البته فکر نکنم با بلند شدن صدای اهالی فرهنگ و هنر، کک کسی گزیده شود!
ایمیل مستقیم: info@khouznews.ir
پیامک: 5000205020
حریم رودخانه کارون فقط فرهنگ سرای زنده یاد علاالدین بود که اون هم تخریب شد و رفت پی کارش! 
آخرین اخبار
