به مقصد آسمان...

گوش اگر فرا دهي صدايي آشنا مي شنوي... صدايي كه گوش هاي امروز توان شنيدنش را ندارند، گوش هايي كه غرق در روزمرگي اند و پر از صداي بوق ماشين و ترافيك و زندگي سيماني اند!

صدا، نوايي آشنا از دوست است! ياران كمك مي خواهند، با گوش دل اگر توجه كني خواهي شنيد...

اخلاق را حسنه كن، ايثارت را حسيني كه عاشورا نزديك است... صدا، صداي لبيك ياران است، بياييد با اخلاق حسنه لبيك را پاسخ گوئيم. تا خود را جز اصحاب حسين كنيم. بياييد لبيك را پاسخ گوئيم تا غريبي عاشورا را حداقل اين روزها كمتر حس كنيم. تا اشک های ریخته زینب را تسکینی بخشیم.

لبیک را چه کسی پاسخ می گوید؟ یا حسین... لبیک یا حسین...

اگر بخواهيم با رنگ سرخ جوشش خونش را بنويسيم، باز هم كمرنگ است. تشنه است انگار. تشنگي اي كه جز به خون تازه در بستر كلمات آرام نخواهد گرفت! عطش، عطش آب نبود! عطش زنده نگه داشتن اسلام بود. عطشِ لبيك بود.

مگر چند بار بايد گلوي شير خواره ي حسين را خون آلود كرد؟ و چند بار با دستان بريده به طواف سرخ، از صفاي خيمه ها تا مروه ي فرات پيش رفت؟ يقين دل خيمه ها به درد آمده از نبود عباس!

تشنگي لبيك سخت نيست! تشنگي نبود عباس درد است... نبود عباس دردها را صد چندان مي كند.

عاشورا واژه نيست! شجره نامه پرندگان مهاجري است كه بال به آتش گره زدند و در امتداد اشاره انگشت رو به ظهر خونين كوچيدند.

كوچي براي هميشه رفتني اما ماندگار... عاشورا، واژه نيست! فرصت است براي رسيدن به كلماتي كه از شهادت جا مانده اند.

عاشورا درك حقيقي جاني است كه قرباني امروز اسلام مي شود و عاشورا عرفاني آسماني است كه كلمات دنيوي قادر به معني كردنش نيستند.

كلماتي كه براي شهيد شدن آمده اند، كلماتي كه از احد جا مانده اند، كلماتي كه مسجد كوفه را وادار به گريستن كردند، كلماتي كه درد هجران كشيده اند و كلماتي كه زهر زندان چشيده اند، كلماتي كه تبعيد شده اند، كلماتي كه انقلاب كردند و كلماتي كه جاودانه شدند و كلماتي كه همگي با حسين نسبت داشتند.

اينجا مظلوميت را خاك ريزه بهتر از اِنس مي فهمد. اينجا فرات دلش پر از درد است و خود تشنگي مي كشد. فرات دلش دريايي از سخن است و شاهد اصلي واقعه...

مقتل چشم به راه حسين است. خون مي گريد و زينب وار صبوري مي كشد. نه! عاشورا واژه نيست، آخرين ايستگاه زمين است به مقصد آسمان...