حضرت آیت الله حاج آقا سیدمجدالدین قاضی دزفولی، عالم، عامل، فقیه کامل، مجاهد نستوه، فرزند مرحوم حجه الاسلام سید عبدالحسین قاضی دزفولی در سال۱۲۷۹ هجری شمسی (۱۳۲۲ هجری قمری) در منزل جد مادریش و در شهرستان دزفول دیده به جهان گشود. خاندان جلیل ایشان همگی اهل علم و کمال بوده و جد اعلای ایشان، مرحوم قاضی مجدالدین، از اجله علمای عصر خویش به شمار می‌رفتند. جد مادری ایشان مرحوم آیت الله آقا سید محمد باقر قاضی از مراجع تقلید عصر خود بودند.

مرحوم قاضی دروس خود را نزد عده‌ای از اعاظم علما، حضرات آیات عظام حاج آقا شیخ محمد رضا معزی، آقا سید عبدالمهدی داعیاز شاگردان مرحوم میرزای شیرازی، آقا شیخ میرزا محمد علی معزی، آقا شیخ محمد مهدی بیگدلی، آیت الله آقا شیخ عبدالحسین عاملی از شاگردان مرحوم آخوند خراسانی (صاحب کفایه الاصول) تلمذ نمودند. در سال۱۳۳۵ هجری شمسی، رتبه‌ی اجتهاد و فقاهت ایشان توسط آیت الله العظمی بروجردی و آیت الله العظمی آقا سید علی بهبهانی اعلی الله مقامهما الشریف مورد تصدیق قرار گرفت.

والده عابده و صالحه وی که عقلیه خاندان شریف قاضی محسوب می‌شد، همواره ایشان را نسبت به فراگیری علوم زمان خود تشویق و ترغیب می‌کرد. مرحوم قاضی، سال‌های زیادی از عمر خود را صرف تعلیم و تربیت مردم متدین دارالمؤمنین _ دزفول _ نمود و طلاب بسیاری از مشکوه دانش نورانی وی استضائه نمودند. ایشان در راه تدریس و تکفل مخارج طلاب زحمات و مشقات فراوانی را متحمل گردید.

فعالیت‌های آیت الله قاضی در دوران آیت الله کاشانی و قیام ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲

همزمان با بالا گرفتن مبارزات ملت مسلمان ایران، در دوران ملی شدن صنعت نفت، مرحوم قاضی در جریان دیدار‌های خود با مرحوم آیت الله کاشانی، مسائل و مشکلات مردم مبارز دزفول از جمله به شهادت رسیدن دو تن از مردم دزفول (عبده دُرچین معروف به عبده سقا و عبدالحسین پناهی) را با ایشان در میان می‌گذاشت. مرحوم قاضی در دوران زندگی خود، همواره با رژیم پهلوی، در معارضه بودند. پس از قیام ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲، که در جریان آن مرحوم امام خمینی (ره) دستگیر و تبعید شد، همراه و همپای جمعی از علمای دزفول در اعتراض به این موضوع، به مدت ۳۵ روز حوزه علمیه و مساجد این شهر را تعطیل کرد و علیه رژیم، بیانیه‌های افشا گرانه‌ای را منتشر نمود.

«در سال ۱۳۴۲پس از سخنرانی تاریخی و افشاگرانه امام خمینی در باره رژیم پهلوی و متعاقب آن دستگیری ایشان که رژیم شاه قصد محاکمه و اعدام امام را داشت، آیت الله قاضی با دعوت از مراجع و علماء بزرگ شهرستان دزفول، آنان را نسبت به این عمل جنایتکارانه رژیم پهلوی آگاه ساخت و یک تلگراف با متن شدیدالحنی به دربار ارسال کرد که در آن نوشته شده بود: چنانچه یک تار مو از سر حاج آقا روح الله خمینی کم شود، ما تاج و تخت تو را به باد خواهیم داد. ایشان آن تلگراف را به امضای علماء رسانید و به دربار ارسال کرد.»

ایشان طیّ سال‌های ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۷ در هر فرصتی که به دست می‌آورد، ماهیت رژیم شاه و جنایات ابر قدرت‌ها را برای مردم توضیح می‌داد و در عین حال، به ارشاد و هدایت مردم و تبلیغ احکام عالیه شرع مقدّس اسلام می‌پرداخت.

آیت الله قاضی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی

پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، به فرمان امام خمینی (ره)، نماز با شکوه جمعه را در دزفول اقامه نمودندو همواره در خطبه‌های نماز جمعه و سایر اجتماعات، مردم را به رعایت تقوای الهی و صبر و استقامت سفارش می‌کرد.

در جریان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، آن مرحوم همواره با صلابت و استواری خاص خودشان، مردم را به پایداری و حضور فعّال در جبهه‌های نبرد و پشتیبانی از مدافعان اسلام تشویق می‌نمودند و خود با حضور در جبهه‌های جنگ به رزمندگان اسلام قوّت قلب می‌دادند.

عده کثیری از فضلاء و همچنین حوزهی علمیه مرحوم آیت الله قاضی از بارزترین مواریث علمی ایشان شمرده می‌شوند.

 با وجود بمباران موشکی متداوم دزفول اما ایشان هیچ گاه دزفول را ترک نکردند و همین موضوع محور مقاومت شهرستان شد چرا که مردم با حضور ایشان دلگرمی پیدا می‌کردند.

زهد، تقوا، قناعت، شجاعت، حسن خلق، حافظه سرشار، توجه به فقرا و دلجویی از مستمندان را از جمله ویژگی‌های بارز آن فقید سعید می‌توان بر شمرد. دل ایشان گنجینۀ حفظ کل قرآن مجید و همچنین ادعیۀ وارده‌ای بود که در محافل و مجالس مذهبی با نوایی حزین، روح افزای اهل مجلس بود.

سر انجام آن مرحوم، در تاریخ سیزدهم بهمن ماه یکهزار و سیصد و شصت و چهار (۱۳۶۴) همزمان با دهه مبارک فجر و در «روز روحانیت و انقلاب» در سن ۸۴ سالگی به دیار باقی شتافت.