محمد عبیات دانش آموخته تاریخ در یادداشتی نوشت: از ۱۲۶۵ سال قبل از میلاد که اونتاش ناپیریشا، پادشاه بزرگ و کم نظیر عیلامی زیگورات دوراونتاش را پایه گذاری می‌کرد، همواره این معبد که روزی در آن خدای عیلامی اینشوشیناک و هومبان پرستش می‌شد، مورد احترام و اکرام ویژه‌ای قرار داشت.

تعدی به این بنای کم نظیر که به عنوان نخستین مکان رسمی محل عبادت در تاریخ باستان ایران و معبدی بی‌بدیل در تمدن‌های میان رودان شناخته می‌شد، از زمانی آغاز گردید که آشورپانیپال، پادشاه قلدر مآب آشوری، خاک شوش و دوراونتاش را به توبره کشید و گفت: من همه آجرهای زیگورات شوش را که با سنگ لاجورد تزئین شده بود، شکستم. من تمامی معابد عیلام را با خاک یکسان کردم، شهر شوش را به ویرانه‌ای تبدیل کردم و بر زمینش نمک پاشیدم.

بعد از آن بود که عیلام و زیگورات دوراونتاش که گهواره تمدن شناخته می‌شد، به تاریخ پیوست و آثار آن جایگاه و جلوگاه عظمت سرزمین خوزستان و ایران کهن برشمرده می‌شود.

موضوع نگهداری و پاسداری از زیگورات دوراونتاش مهم‌ترین بحثی است که باید مورد توجه از صدر تا ذیل وزارت میراث فرهنگی و گردشگری باشد! اما آیا هست؟

ثبت شدن این میراث در میان میراث‌های جهانی و نظارت های بین المللی بر این موضوع، شاید دلیل مهمی است که تا کنون این معبد را زنده و تا حدودی سرپا نگه داشته است!

در این بین، تعدی یک گردشگر اوکراینی و بالا رفتن او بر روی محوطه غیرمجاز و رقص بر روی آن بی‌توجیه‌ترین اتفاقی است که دل دوست داران تاریخ را آزرده میکند!

به راستی چرا وزیر محترم میراث فرهنگی و گردشگری فکری برای این میراث گرانسنگ باستانی در سر ندارد ! جناب آقای ضرغامی حضرتعالی که هم اهل ذوق هستید و دوست دار فرهنگ، آیا این نحوه تعدی به حریم تاریخ و میراث باستان شوش باید مسکوت باقی بماند؟!