یادداشت زیر به قلم دکتر عباس امام، نویسنده، مترجم و خوزستان‌پژوه در اختیار ایسنا قرار داده شده است. با توجه به تالیف کتاب «سه‌گوش در گذر زمان» (انتشارات دانشگاه شهید چمران اهواز، ۱۳۹۹) از سوی دکتر امام، امید است مطالب این یادداشت مورد توجه مخاطبان آن قرار گیرد.
وحشتناک است! محصور در تاریکی مطلق! جرات نمی‌کنی حتی در دقایق آغازین شب از کنارش بگذری! و شگفتا که این ساختمان، ساختمانی است با عنوان و شناسنامه «میراث فرهنگی» و قاعدتا هر رهگذری بایستی با احساسی خوشایند از کنار آن بگذرد! ساختمان سه‌گوش را می‌گویم. در اهواز. دقیقا در مرکز شهر اهواز. ساختمانی تاریخی که دهه‌ها است نماد آموزش عالی استان خوزستان است؛ هم دانشگاه شهید چمران اهواز و هم دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز. چه زشت است سه‌گوش در این ظلماتی که شایسته او نیست! شایسته مردمان اهواز نیست! شایسته یک مرکز استان نیست! این ساختمان از معدود سازه‌های برجای مانده از دهه ۱۳۱۰ (دهه آغاز تحول اساسی و رونق اهواز) است؛ دهه وداع با کهنگی و فرسودگی اهواز کهن و استقبال از سربرآوردن نمادهای نوین اهواز؛ با ساخت پل سفید، پل سیاه، ایستگاه راه آهن، ساختمان دادگستری، سیلو، بیمارستان رازی، صدا و سیمای قدیم اهواز، منازل مدیران بانک ملی و مدیران ارشد راه آهن اهواز (هشت بنگله) و باشگاه راه آهن با ۲ سینمای زمستانه و تابستانه (در حال حاضر درمانگاه شهید حکیم، دانشگاه امام علی (ع)، واحدی از بسیج استان، یک واحد کارواش، یک واحد پذیرایی گردشگری نیمه تعطیل و...) و اینها همگی بر گرداگرد سه‌گوش. برای صدها اهوازی، خوزستانی و ایرانی که دوران دانشجویی خود را بین سال‌های ۱۳۳۶ تا ۱۳۸۹ در سه‌گوش گذرانده‌اند، این ساختمان یادآور خاطرات بسیاری است. اما، به راستی آیا اکنون این شهروندان حتی در ساعات روشنایی روز می‌توانند در کنار سه‌گوش عکسی به یادگار بگیرند؟ متاسفانه خیر. در حال حاضر، به علت بی‌توجهی سازمان‌های ذیربط شهری و استانی، سه‌گوش حتی در ساعات روز نیز محصور در قلعه‌ای از درختانی انبوه شده که هم نمای ساختمان را کور کرده‌اند و هم برای سلامت سازه‌ای آن زیانبارند. درخت‌های تنومند و سر به فلک کشیده اطراف سه‌گوش ساختمان را در تونلی از تاریکی فرو برده، به پی ساختمان آسیب جدی وارد کرده و حتی باعث شکاف برداشتن دیوارهای بلند آن در چند نقطه شده‌اند.
از آنجا که به مصداق «یک عکس خوب، گویاتر از صد گفته و کلام است» برای درک بهتر وخامت قضیه به چند عکس زیر که در ساعات مختلف شبانه‌روز و از زوایای گوناگون از سه‌گوش گرفته شده توجه فرمایید:
این همه در شرایطی است که فاصله سه‌گوش با سازمان‌های ذیربط شهری و استانی مسوول آن به هزار متر هم نمی‌رسد! سازمان‌هایی مانند استانداری خوزستان، شهرداری اهواز، شورای شهر اهواز، فرمانداری اهواز و سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی خوزستان. از سوی دیگر، فراموش نکنیم سه‌گوش از ساختمان‌های یادگار سال‌های دفاع مقدس است که هنوز که هنوز است آثار ترکش‌های توپ و خمپاره‌های صدامیان متجاوز بر جای‌جای تن آن کاملا پیداست، ولی حیف که این آثار تجاوز متجاوزان بعثی نیز سال‌هاست زیر شاخ و برگ درختان قلعه خفه کننده سه‌گوش از دید رهگذران مخفی مانده‌اند.
ساختمان سه‌گوش جزو جاذبه‌های تاریخی ـ فرهنگی ـ معماری شهر اهواز است و شایسته توجه بایسته. اما شوربختانه همچون اکثریت قریب به اتفاق دیگر ساختمان‌های میراثی اهواز این ساختمان نیز در تنگنای نبود بودجه و اعتبار لازم در خطر فروپاشی است. آیا به راستی این همه سازمان‌های گوناگون موجود در مرکز استان نمی‌توانند با همکاری و همیاری یکدیگر لااقل نسبت به حذف درخت‌های بلند قامت، ستبر و پرشاخ و برگ اطراف سه‌گوش اقدام کرده با جایگزین کردن آنها با درختچه‌هایی گل‌دار و کم ارتفاع و نیز با نورپردازی مناسب ساختمان در شب‌ها این ساختمان را "نمایان" ساخته، کل منطقه را تحت تاثیر قرار دهند و شب‌های اهواز را "نورباران" کنند!؟ یقینا "نورپردازی فراگیر" ساختمان سه‌گوش نه تنها این نقطه از مرکز شهر را از حالت وحشت‌برانگیز فعلی شبانه آن بیرون خواهد آورد بلکه به عنوان جاذبه‌ای گردشگری باعث تحولی عظیم از لحاظ توسعه شهری خواهد گردید. درنگ روا نیست! شایسته است سازمان‌های ذیربط با "نورپردازی فراگیر" این میراث فرهنگی اهواز هم نسبت به جلوگیری از فروپاشی آن اقدام کنند و هم به زیبایی شبانه و ضروری اهواز کمک کنند.
