این روزها دیگر خبری از شور و شوق دانشجویی و فعالیت‌های تشکیلاتی و مطالبه‌گری نیست چرا که سایه کرونا بر تشکل‌های سیاسی و کانون‌های اجتماعی و فرهنگی دانشگاه‌ها آنچنان سنگینی می‌کند که برخی از تشکلات دانشجویی کاملا تعطیل و برخی دیگر در آستانه فروپاشی و رو به افول هستند. به این منظور و برای بررسی وضعیت فعالیت‌های دانشجویی در دوران کرونا، خبرنگار ایسنا سراغ دو تن از دانشجویان فعال این تشکل‌ها رفته است.
مصطفی حیدری، مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز در گفت‌وگو با ایسنا، با تشریح آخرین وضعیت فعالیت‌های دانشجویی در دوران کرونا، اظهار کرد: کرونا مسائل بسیاری را تحت تاثیر قرار داده و تقریبا همه چیز را متاثر کرده و فعالیت‌های دانشجویی نیز مستثنی نبوده‌اند. اساسا لازمه فعالیت‌های دانشجویی کار جمعی، شور و نشاط است و وقتی دانشگاه تعطیل شود، طبیعتا دانشجویان از یکدیگر فاصله می‌گیرند و فعالیت‌ها نیز کاهش پیدا می‌کند.
وی افزود: برخی از تشکل‌ها عملا رو به زوال رفته‌اند و فعالیت آن‌ها متوقف شده است. اما برخی دیگر خود را با شرایط وفق داده‌اند اما کار این تشکل‌ها سخت‌تر از قبل شده است چون نیاز به قوه محرکه دارند و شرایط اجتماعی و سیاسی کشور هم بر فعالیت‌های دانشجویی بی‌تاثیر نبوده و نیست. تشکل‌هایی که تلاش کرده‌اند سرپا بمانند با مشکلات جدی مواجه هستند و آزمون خطای بسیاری داشته‌اند.
مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز بیان کرد: ولی ما سعی کردیم برنامه‌ها را متوقف نکنیم؛ فعالیت‌های جهادی خوشبختانه متوقف نشده است و حتی گاهی پرشورتر نیز برگزار می‌شود و دانشجویان در ابتدای شیوع کرونا در تولید ماسک، ژل ضدعفونی کننده دست و... نقش داشتند. فعالیت‌های عمرانی جهادی نیز مانند گذشته ادامه دارد. برخی از مطالبه‌گری‌ها نیز پیگیری می‌شود و در قالب فضای مجازی این برنامه‌ها برگزار می‌شوند. در گذشته دوره‌های تربیتی به صورت اردو در شهرهای مختلف برگزار می‌شد اما اکنون به صورت مجازی برگزار می‌شود. همچنین همه همایش‌ها به صوت مجازی برگزار می‌شود اما قطعا بازدهی سابق را ندارند.
حیدری با بیان اینکه همه این مسائل دست به دست هم داده‌اند تا فعالیت‌های دانشجویی رو به سردی برود، گفت: مهم‌ترین چالش فعلی تشکل‌های دانشجویی، جذب نیرو است. حیات هر مجموعه‌ای در جذب نیرو و تربیت افراد است زیرا مدت زمان حضور دانشجویان محدود است.
وی با اشاره به وضعیت تشکل‌های دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز، تصریح کرد: اکنون بسیاری از تشکل‌ها عملا نابود شده‌اند؛ در دانشگاه شهید چمران اهواز چهار تشکل سیاسی وجود داشت که از این تعداد ۲ تشکل عملا در مرز انحلال قرار دارند. اگر روند تعطیلی دانشگاه‌ها ادامه پیدا کند، نیرویی جذب نخواهد شد و طبیعتا تشکل‌ها باید برای جذب و تربیت نیرو، راهکار پیدا کنند. اگر این اتفاق نیفتد با مشکل مواجه خواهند شد و از نظر کمی و کیفی افت پیدا خواهند کرد.
همچنین شایان اشرف‌پور، دبیر انجمن اسلامی پیرو خط امام (ره) دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: بخش بزرگی از فعالیت‌های انجمن‌های اسلامی، بسیج و ... متاثر از کرونا است. هر ساله با شروع ترم جدید عضوگیری تشکل‌ها نیز آغاز می‌شد اما به دلیل شیوع کرونا، با گذشت سه ترم، ورودی‌های جدید را از نزدیک ندیده‌ایم و این مساله فرصت آشنایی با دانشجویان را از ما گرفته است. می‌توان گفت حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد عضوگیری به این دلیل کاهش پیدا کرده است.
وی با بیان اینکه اگر وضعیت اینگونه پیش برود فعالیت‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی به مشکل بر می‌خورند، یادآور شد: از اسفند ماه محورهای فعالیت‌مان درمانی بود اما با توجه به ادامه پیدا کردن بیماری، همه فعالیت‌ها شامل مناظرات، مسابقات و همه برنامه‌هایی که در گذشته به صورت حضوری برگزار می‌شد، به صورت مجازی ارائه شد. اما با توجه به اینکه مناظرات مجازی نیاز به پهنای باند مناسب دارد، سرعت پایین اینترنت باعث کاهش مشارکت دانشجویان در برنامه‌های مجازی نسبت به حضوری شده است. به عنوان مثال در سال‌های گذشته برنامه‌هایی با حضور هزار نفر برگزار می‌شد اما برنامه‌های مجازی حداکثر با ۱۵۰ نفر برگزار می‌شود.
دبیر انجمن اسلامی پیرو خط امام (ره) دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز با بیان اینکه جو اجتماعی، سیاسی و عمومی کشور نیز باعث تشدید کاهش فعالیت‌های دانشجویی شده است، تاکید کرد: دغدغه‌ای که در دانشجویان سال‌های گذشته وجود داشت، اکنون دیگر وجود ندارد. امیدواریم ترم‌های آینده با واکسیناسیون دانشجویان، فضا برای برگزاری کلاس‌های حضوری وجود داشته باشد و به تبع آن فعالیت‌های تشکیلاتی نیز از سر گرفته شود.
اشرف‌پور در پایان با اشاره به دلایل کاهش علاقه دانشجویان به فعالیت‌های دانشجویی، گفت: دلایل مختلفی برای کاهش شور و شوق دانشجویان برای مطالبه‌گری وجود دارد؛ علاوه بر دانشگاه‌ها باید نهادهای خارج از دانشگاه‌ها نیز درگیر این مساله شوند. برای برگرداندن پویایی به دانشجویان باید علل آن ریشه‌یابی شود چراکه بچه‌ها از اجتماع وارد دانشگاه می‌شوند و هر چقدر دانشگاه تلاش کند ممکن است خیلی ملموس نباشد. این مشکل باید توسط تصمیم‌گیران و اثرگذاران جامعه حل شود زیرا یک مشکل چند وجهی است.
