قضاوت این دیدار بر عهده‌ی،‌ محمد حسین زاهدی‌فر بود. نیمه اول با برتری یک‌ بر صفر پرسپولیس به پایان رسید. با شروع نیمه‌ی دوم، فشار حملات فولاد خوزستان بیشتر شد و در دقیقه‌ی ۶۴  توپ ارسالی از کنار به زعم داور، در محوطه جریمه به دست حسین کنعانی‌زادگان برخورد کرده و بلافاصله نقطه پنالتی را نشان داد.

اینکه داور  اشتباه کرده یا خیر، بر عهده‌ی کارشناسان‌ است. طبق قانون بازیکنان و کادر فنی می‌بایست از حکم داور تمکین کنند و هیچ کجای قانون، تبصره‌ای وجود ندارد که در صورت اشتباه داور، می توان اعتراض کرد و با پافشاری و دوختن زمین زمان به هم، رای داور را برگشت داد.

اما  انگار، قوانین در لیگ برتر کشورمان، با توجه به جایگاه تیم‌ها تفسیر می‌شود. پرسپولیس قهرمان چهار دوره لیگ برتر دو دوره نایب قهرمان باشگاه‌های آسيا و دارای طرفداران میلیونی در کشور است. قرار دادن افتخارات این تیم در برابر رفتار بچه‌گانه‌ی برخی بازيکنان، باعث ایجاد دوگانگی ذهنی می‌شود. بهتر نیست،  باشگاههای فوتبال که فقط نام فرهنگی را یدک می‌کشند، درصدی از هزینه‌های چند صد میلیاردی که صرف خرید بازیکن می‌شود را به امور فرهنگی اختصاص دهند. در این صورت، بازيکنان یاد می‌گیرند در هر شرایطی به تصمیمات داور و کادر فنی احترام بگذارند.
از  بازیکن  تیم پرسپولیس که  ملی‌پوش نیز هست انتظار می‌رود که به الگوی اخلاق و منش تبدیل شوند، نه مثالی برای راه انداختن دعوای خیابانی در مستطيل سبز. روز گذشته، در ادامه‌ی اعتراض به تصمیم داوری،‌آنقدر زمین و زمان را قسم داد، که اگر کسی فقط، صدای بازی را داشت، تنهایی موردی که به ذهنش خطور می‌کرد، التماس‌های یک متهم برای رهایی از دست مجری قانون بود.

کمترین دستمزد بازیکنان لیگ برتر یک میلیارد تومان است، آن هم بدون احتساب متمم‌های بیشمار، مبلغی که به جرات می‌توان گفت، چندین و چند برابر، دریافتی ۳۰ ساله‌ی یک کارگر و کارمند است. از قیاس عبور می‌کنیم. ای کاش با فرهنگ‌سازی تناسبی میان دریافتی و نوع رفتار بازیکنان ایجاد شود. حقوق میلیاردی با رفتار خیابانی سازگاری ندارد. پرسپولیس فوتبال را بُرد، اخلاق را باخت.