کادر پزشکی و درمان در بیمارستان‌ها با تلاش شبانه روزی و از خودگذشتگی تلاش می‌کردند تعداد بستری‌ها کاهش یابد، ورودی شهر‌ها و استان‌ها برای کاهش تردد‌ها بسته شد و کارگاه‌های جهادی، تولید ماسک و لباس‌های بیمارستانی را آغاز نمودند تا بتوانند در جبهه هر چند کوچک خود در مهار این بیماری سهمی داشته باشند.
در برخی استان‌های کشور از جمله خوزستان، پس از گذشت چند هفته نفس گیر، بالاخره وضعیت سفید شد و آمار ابتلا به بیماری کرونا ویروس و مرگ و میر ناشی از آن کاهش یافت، بیمارستان‌ها از بیماران کرونایی تخلیه شدند، اما به معنی ریشه کنی بیماری نبود، چون واکسن و داروی موثر برای درمان قطعی آن تاکنون یافت نشده است.
اما اعلام وضعیت سفید همانا و قهر کردن مردم با ماسک و رعایت شیوه نامه‌های بهداشتی هم همانا، در روز‌های نخست بیماری خیابان‌های شهر خلوت بود، اگر هم کسی را می‌دیدیم مجهز به ماسک، دستکش، مواد ضدعفونی کنند و حتی شیلد بود، ولی همین که اعلام شد وضعیت استان خوزستان سفید شده است، استفاده از ماسک به میزان قابل توجهی کاهش یافت.
رسانه ها، خبرگزاری ها، فضای مجازی و همه و همه از کرونا می‌گویند، هر روز در اخبار ساعت ۱۴ از افزایش روز افزون و رکوردشکنی مرگ و میر‌های ناشی از ویروس کرونا خبر می‌دهند، اما جوان تحصیلکرده به راحتی می‌گوید که کرونا را باور ندارم، چون تاکنون در اقوام و آشنایان نه تنها کسی فوت نشده، بلکه مبتلا به این بیماری هم مشاهده نشده است، کافیست با دقت بیشتری به اطراف نگاه کنیم، متوجه می‌شویم بسیاری از اطلاعیه های فوت در سطح شهر مربوط به قربانیان این بیماری است.
اگر برخی افراد این بیماری را باور ندارند، پس تعداد فوتی‌ها که هر روز اعلام می‌شود، مربوط به کدام بیماری است که اینگونه بی سابقه کمر به گرفتن جان انسان‌ها بسته است؟ سرطان؟ تصادف؟ آنفلوآنزا؟ سرماخوردگی؟ سکته قلبی؟ کدام بیماری تاکنون این همه انسان را در سراسر دنیا به کام مرگ کشانده است؟
جالب این است که افراد به صورت خانوادگی از خانه بیرون می‌آیند، در مکان‌های شلوغ تردد می‌کنند، پدر و مادر ماسک و دستکش دارند، ولی خبری از ماسک زدن کودکان نیست، شاید تصور می‌کنند فرزندانشان از ابتلا به این بیماری در امان هستند، اما مگر اخبار را نمی‌شنوند که می‌گویند کرونا کوچک و بزرگ و زن و مرد نمی‌شناسد و همه را گرفتار می‌کند؟
هم اکنون وضعیت بسیاری از استان‌های کشور از جمله خوزستان قرمز است، ظرفیت بخش‌های مراقبت‌های ویژه و عادی بسیاری از بیمارستان‌ها تکمیل شده و کادر درمان دیگر توان ندارند، ولی هنوز برخی می‌خواهند به ساده لوحی و بیخیالی ادامه دهند، این بیماری داروی موثر برای درمان و واکسن ندارد، شاید روزی برسد که درمان آن پیدا شود، اما کمی فکر کنیم بعد عمل کنیم، استفاده از یک ماسک، شست و شوی مکرر دست ها، خودداری از برگزاری دورهمی‌های خانوادگی، رعایت فاصله فیزیکی، پرهیز از حضور در مراسم‌های ختم و عروسی راهکار‌های ساده‌ای هستند که می‌توانند جلوی مرگ عزیزان ما را بگیرند.
وقتی می‌گوییم بیماری را باور نداریم، وقتی امید داریم که اگر مبتلا شویم درمان هم می‌شویم، وقتی با رعایت نکردن شیوه نامه‌های بهداشتی کرونا را قلقلک می‌دهیم، یک لحظه به این فکر کنیم که همه این‌ها خواب و رویاست و هیچ بعید نیست که در روز‌های آینده یا باید با این ویروس روی تخت بیمارستان با مرگ دست و پنجه نرم کنیم، یا سیاه پوش عزیزانمان شویم و یا حتی زیر خروار‌ها خاک چهره در نقاب خاک بکشیم و چشم در دنیا ببندیم.
