پس از درخشش در تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان و کسب عناوین قهرمانی و نایب‌قهرمانی در آسیا و جهان، خیلی زود و در حالی که حدود ۱۷ سال سن داشت، نظر کوروش باقری، سرمربی وقت تیم‌ملی بزرگسالان را جلب و پیراهن تیم‌ملی را به تن کرد. او حتی در آن مقطع جوانترین وزنه‌بردار تیم‌ملی ایران لقب گرفت.
به گزارش ایسنا، همه از علیرضا دهقان به عنوان یک استعداد ناب یاد می‌کردند اما زندگی این استعداد، رفته رفته دستخوش تغییرات بسیاری قرار گرفت و در حالی که همگان منتظر درخشش بیشتر او در تیم‌ملی بزرگسالان بودند، اتفاقاتی منجر به خداحافظی او با وزنه‌برداری آن هم در سن ۲۱ سالگی شد.
مشکلات موجود در مسیر زندگی، نداشتن شغل ثابت، فوت پدر و ...، چنان علیرضای ۲۱ ساله را گرفتار خود کرده بودند که حتی وقتی وزنه‌برداری را نیز کنار گذاشت، دیگر به سال‌ها حضور در این رشته و میادین آسیایی و جهانی فکر نمی‌کرد.
ماجرای زندگی قهرمان وزنه‌برداری ایران به این جا ختم نمی‌شود. او در ادامه مسیر زندگی‌اش یک "شوتی" می‌شود؛ شاید تاکنون اسم "شوتی" را نشنیده باشید؛ شوتی به رانندگانی گفته می‌شود که به حمل کالای قاچاق به وسیله خودرو می‌پردازند و هزاران بلا، از خواب آلودگی هنگام رانندگی تا تصادفات سخت را به جان می‌خرند.
اما اکنون ۲۰ روزی است که دهقان تصمیم دیگری برای زندگی ورزشی خود گرفته است. او حالا دیگر یک شوتی نیست و با بازگشت به دنیای وزنه‌برداری، برای خودش حضور در تیم‌ملی را ترسیم کرده است. علیرضا می‌گوید، "من می‌توانم و می‌خواهم دوباره قهرمان دنیا شوم."
به بهانه بازگشت "علیرضا دهقان" به دنیای وزنه‌برداری، خبرنگار ایسنا گفت‌وگویی با او داشته است که در ادامه می‌خوانید.
*از چه سنی وزنه‌برداری را به صورت حرفه‌ای آغاز کردید؟
از سال ۸۹ و زمانی که ۱۴ سال سن داشتم، وزنه‌برداری را به صورت حرفه‌ای آغاز کردم و در همان سن نیز در مسابقات کشوری حضور پیدا می‌کردم.
*خیلی زود به تیم‌ملی نوجوانان و جوانان و بعد هم تیم‌ملی بزرگسالان راه پیدا کردی.
در سال ۹۲ در رقابت‌های نوجوانان و جوانان آسیا به قهرمانی رسیدم و بعد نیز در حالی که حدود ۱۷ سال سن داشتم، به تیم‌ملی بزرگسالان که هدایت آن بر عهده کوروش باقری بود، دعوت شدم و در پیکارهای جهانی ۲۰۱۳ شرکت کردم. آن زمان در دسته ۹۴ کیلوگرم وزنه می‌زدم و امیدهای بسیاری در سر داشتم.
*چرا علیرضایی که امیدهای بسیاری در سر داشت، از وزنه‌برداری آن هم در روزهای اوج خود فاصله گرفت؟
در فینال مسابقات لیگ برتر کشور در سال ۹۵ به روی تخته رفتم و پس از آن دیگر وزنه نزدم تا سال ۹۷ که مسابقات قهرمانی کشور در شهر خودم یعنی امیدیه برگزار شد. البته آن موقع نیز نمی‌خواستم وزنه بزنم ولی مربیانم به من گفتند، زشت است که مسابقه در امیدیه برگزار شود و تو وزنه نزنی. با وجود وقفه ایجاد شده از سال ۹۵ تا ۹۷، من به مدت سه ماه تمرین کردم و در پیکارهای قهرمانی کشور نیز به روی تخته رفتم و نایب‌قهرمان شدم اما بعد از آن یعنی در سن ۲۱ سالگی به یکباره وزنه‌برداری را کنار گذاشتم.
*چرا قهرمان وزنه‌برداری جهان چنین تصمیمی را گرفت؟
من کمی شیطان بودم و بلد نبودم به درستی پول‌هایم را پس‌انداز کنم و در مقطعی نیز فقط خودم و خودم بودم. تقریبا ۲ سال پیش نیز وقتی پدرم فوت کرد، زندگی برای من سخت‌تر شد و فشارهای زندگی و فشار اقتصادی باعث شد، این رشته را کنار بگذارم. قراردادهای وزنه‌برداری نیز کم بود و حتی یادم هست، وقتی در سال ۹۵ در مسابقات جوانان جهان به مقام دومی و جوانان آسیا نیز به قهرمانی رسیدم، ۲ سال بعد جوایزم را دریافت کردم. به هر حال در این شرایط وزنه‌برداری را کنار گذاشتم و تصمیم گرفتم کار کنم و یک "شوتی" شوم.
*شوتی؟! یعنی حاضر شدید سختی‌های کار یک شوتی را به جان بخرید؟
بله شوتی یک کار سخت و پر دردسر است. اما پرداختن به مشاغل دیگر به صورتی بود که من نه سرمایه آن را داشتم و نه پارتی. ضمن این که سال‌ها حضور در وزنه‌برداری باعث شده بود که حرفه دیگری را هم بلد نباشم.
*یعنی آن زمان کسی نبود که قهرمان وزنه‌برداری جهان را از تصمیمش برای کنار گذاشتن این رشته منصرف کند؟
به جز مربیانم کسی به فکر من نبود و این خیلی ناراحت کننده بود. البته آقای قریشی، رییس هیات استان نیز چند باری جویای وضعیت من شد ولی آن زمان من کسی را می‌خواستم که دستم را بگیرد و نیاز به حمایت همه جانبه داشتم که این حمایت وجود نداشت.
*خانواده‌ات با شوتی بودن تو مخالفت نکردند؟
متاسفانه اخلاق من به صورتی است که وقتی تصمیمی را می‌گیرم، آن را انجام می‌دهم. مادر موافق کار شوتی من نبود ولی در نهایت به این کار پرداختم. زیرا معتقدم کسی جای من زندگی نمی‌کند و نمی‌تواند من را درک کند و در آن مقطع نیز به همین دلیل به حرف کسی توجه نکردم و کار شوتی را انتخاب کردم.
*زمانی که ناخواسته مجبور به پشت کردن به سال‌ها تلاشت شدی، به وزنه‌برداری هم فکر می‌کردی؟
زمانی که شوتی بودم و در جاده بندر گناه و دیلم تا تهران در تردد بودم، هر زمان که به وزنه‌برداری فکر می‌کردم، اعصابم خراب می‌شد و تلاش می‌کردم به این رشته و روزهایی که داشتم، فکر نکنم زیرا سخت بود، می‌دیدم ۹ سال تمام امید و زندگی‌ام را در ورزش گذاشته بودم ولی بعد به خاطر مشکلات زندگی و نداشتن حامی مجبور به فاصله گرفتن از آن شده‌ام. حتی وقتی می‌دیدم، نفرات بعد از من نیز در مسابقات جهانی مدال می‌گیرند و من پشت فرمان و در حال دنده عوض کردن هستم، حالم بد می‌شد.
*بعد از آن تصمیم تلخ، حالا علیرضا مجدد تصمیم دیگری برای زندگی خود گرفته است و می‌خواهد وزنه‌های سخت را جا به جا کند و دوباره یک قهرمان شود.
بله من الان کار شوتی را کنار گذاشتم و ۲۰ روزی است که با حمایت آقای فولادی مربی‌ام و محمد ناصری دوست خوب و همراهم، مجددا به دنیای وزنه‌برداری برگشته‌ام و تمریناتم را شروع کرده‌ام و تمام هم و غم من فعالیت در وزنه‌برداری و موفقیت در این رشته است.
*علیرضا می‌تواند این وقفه ایجاد شده در زندگی ورزشی خود را سریع طی کند؟
من می‌توانم و می‌خواهم دوباره قهرمان دنیا شوم و امیدوارم با دعای خیر مردم و خانواده‌ام، خیلی زود به شرایط ایده‌آل برگردم. ان شاءالله سال آینده من را مجددا در تیم‌ملی خواهید دید.
*دغدغه این روزهای علیرضا دهقان چیست؟
رسیدن به موفقیت در ورزش حرفه‌ای، هزینه‌های سنگینی برایم در بر دارد، آن هم در تورم فعلی. خرید یک دوره مکمل برای یک ماه، حدود ۵ میلیون تومان هزینه برای من در بر دارد و یک ورزشکار اگر می‌خواهد حرفه‌ای کار کند باید ماهانه این مبلغ را برای بدنش خرج کند.
*و صحبت پایانی...
از زمانی که مجددا شروع به فعالیت کردم، آقای قریشی، رییس هیات با من در تماس بوده و به من روحیه می‌دهد و جویای وضعیت من است. ملاقاتی هم با مدیرکل ورزش استان داشتم و او نیز قول شغل به من داده است تا با دغدغه کمتر کار کنم.
